ای نفس،
هر که سلاح بیفگند در جهاد، و خود را بدشمن سپرد، بند و گرفتاری وی را واجب شد، و هر که بسلاح کار زار کرد، و نفس را بپائید و نسپرد خود را، قتلش واجب شد .
هر نفس که بدین جهان آمد طبع او را از این دو حال گزیر نیست:
کشته شدن یا بند . هر آنکه بند و گرفتاری گزید بر خود عذاب دراز اختیار کرد، و هر که کشته شدن را بر اسیری گزید ارجمند مرد، و آن مردگی زیستن بود وی را و رستگاری از اسیری و بند و خواری و درازی عذاب .
منبع : یَـنْبوعُ الحَیـاة
ای نفس،
منکوه دنیا را، و مگو که دنیا سرای فریب است و غرور و شکار، که این حال صدق نیست الا نزد کم خردان و نزد نادانان و فراموش کاران، که اگر دنیا سرای فریب بودی بدرستی،مردم از آغاز آمدن بدو تا انجام برون شدن ازو ، ندیدی ازو مگر آسایش و لذت و خرمی و پس ناگاه از وی این حال را بر بودی،
و بخلاف آن احوال افتادی، و چنین نیست، از آنکه ما همی بینیم که مردم در این حیات دنیا بزاید و پروریده شود بحالهای مختلف نامنتظم، روزی اندوهگن بود و روزی شادمان، و روزی براحت و روزی به درد.
پس آنکه بنمود ترا هر آنچه در گوهر و طبع اوست او نیکوکار و نیکخواه است فریبنده نیست، فریبنده آنست که در طبع وی هم نیک بود و هم بد، و نیک بنماید و بد پنهان کند، تا هنگام فرصت و مُکنت،از تو و من نبینم یکی را که از این فرصت راحتی یافت که نه بر پی آن غصه و رنجی کشید، و این از دنیا از شرایط فریب و غرور دادن نیست، لکن مردم خرد کاسته خود او فریبنده و غرور ده خود است و هلاک کننده، و نه دنیا، که دنیا هر آنچه طبع وخوی اوست می‌نماید از تلخ و شیرین و خوش و ناخوش همه بنمود.
پس مردم سست خرد ناز او را جاودانی انگاشت، و نعمت و راحت وی پیوسته پنداشت، و ناخوش او را فراموش داشت، و از دل فرو گذاشت، پس گفت دنیا مرا فریب داد، و دنیا او را نفریفت، بلکه او خود را فریفت و هلاک کرد.
منبع:یَـنْبوعُ الحَیـاة
ای نفس،
اندوخته کن برای خود شناختن ذات و هستی چیزها، و مباش دربند کمیت و کیفیت چیزها، برای آنکه آن هر دو مقصود اول بسیطند و ازلی، و میان ایشان و « نفس» هیچ واسطه نیست، و هر دو مقصود دوم مرکبند و زمانی و مکانی، و بدان که دانستن مرکب با تو نماند چون از حسّ جدائی جوئی، و دانش بسیط از تو جدائی نجوید و برداشتهٔ تو ماند با تو ،چون تو از حسّ جدا شوی، پس پی دانش بسیط گیر و دانش مرکب را بگذار.
منبع:یَـنْبوعُ الحَیـاة
در این پست به نکاتی بسیار مفید در باره علم و عالم وچگونگی آن از نظر آیت الله علامه حسن زاده آملی میپردازیم . امیدوارم مورد استفاده دوستان قرار گیرد .
علم به طور کلى شرح حقایق و حالات موجودات و روابط آنها با یکدیگر است. این تعریف بر کلیه علوم صادق است و لیکن باید این نکته را متذکر بود که هر قضیه و مسأله اى مسأله علمى نیست مگر آنکه کلى باشد . پس دانستن شرح حال یک نفر و یک درخت و یک حیوان علم نیست بلکه دانستن حال هر انسان و هر درخت و هر حیوان علم است .
در پیش گفته ایم که جزئى نه کاسب است و نه مکتسب . آرى در بحث علم بتحقیق دانسته مى شود که هر صورت علمیه حتى صورت جزئى حقیقى ، به یک معنى کلى است .
چه حرفها می زنی!
ما از دوستان بسیار صمیمی یکدیگریم:
همسفر،همدل،هماواز،همراز...
مرگ به من شبیخون نمی زند
پاورچین پاورچین می آید تاصدای پایش آزارم ندهد.
برای مشاهده تصاویر به ادامه مطلب
بروید
درس هفتم
وقتى چنین حالت اعنى خروج از عادت که در درس پیش گفته ایم برایم پیش آمد , مدتى در وضعى عجیب بودم که نمى توانم آن را به بیان قلم در آوردم و بقول شیخ شبسترى در گلشن راز :
که وصف آن به گفت و گو محال است که صاحب حال داند کان چه حال است
در آن حال به نوشتن جزوه اى به نام[ ( من کیستم]( خویشتن را تسکین مى دادم , اکنون پاره اى از آن جزوه را به حضور شما بازگو مى کنم : من کیستم من کجا بودم من کجا هستم من به کجا مى روم آیا کسى هست بگوید من کیستم ؟ !
آیا همیشه در اینجا بودم , که نبودم , آیا همیشه در اینجا هستم , که نیستم , آیا به اختیار خودم آمدم , که نیامدم , آیا به اختیار خودم هستم , که نیستم , آیا به اختیار خودم مى روم , که نمى روم , از کجا آمدم و به کجا مى روم , کیست این گره را بگشاید ؟ !
